Sevgi ve saygı, özellikle Hinduizm'de atalara tapınmanın temelidir. Ölülerin varlığının devam ettiğine ve böylece yaşayanların kaderini etkilemek için rehberlik sağlayabileceğine inanılmaktadır.
Eski Hindu uygulama ata tapınağı Hindular tarafından her yıl bir kez gözlemlenen 15 günlük bir süreye 'Pitri-Pakşa('ataların on beş günü'), ataların anıldığı, tapınıldığı ve kutsamalarının arandığı.
Bu anma dönemi boyunca, dünyanın her yerindeki Hindular, atalarının bugünkü hayatımızı daha iyi yaşayabilmemiz için yaptıkları katkıları ve fedakarlıkları derinlemesine düşünürler. Ayrıca, kültür, gelenekler, değerler ve bunların bize koyduğu ilahi miras, hayatımızda yeşermemizi ve iyi bireyler olmamızı sağlar. Hindular, vefat etmiş ruhların varlığını zikrederler, şimdi ayrılan ruhların korunmasını isterler ve bedenlenmiş ruhların barış ve sükunet içinde olması için dua ederler.
Bu, bir kişinin doğduğunda üç borçlu olarak doğduğunu söyleyen köklü bir Vedik kutsal kavramına dayanmaktadır. Birincisi, Tanrı'ya veya 'Dev-rin' denilen yüce güce bir borç. İkincisi, 'Rishi-rin' adı verilen azizlere bir borç ve kişinin kendi ebeveynlerine ve atalarına 'Pitri-rin' adı verilen üçüncü bir borcu. Bunlar insanın canına kasteden borçlar ama sanıldığı gibi bir yükümlülük olarak etiketlenmiyorlar. Bu, kutsal metinlerin kişinin sıradan yaşamı boyunca göz ardı etme eğiliminde olduğu görev ve sorumluluklarının farkındalığını aşılamasının bir yoludur.
Kişinin anne babasına ve atalarına karşı 'Pitri-rin' adı verilen borcu, yaşamı boyunca birey tarafından ödenmesi gerekir. Güçlü inanç, yaşamımızın, aile adımız ve mirasımız dahil olmak üzere varlığımızın, ebeveynlerimiz ve atalarımız tarafından bize verilen bir armağan olduğudur. Anne babalar çocuklarını büyütürken onlar için ne yapıyorsa -onlara eğitim vermek, onları beslemek, onlara hayatta olabilecek her türlü konforu sağlamak- aynı görevleri anne babalar için de yapmışlar ve bu da anne babaların çocuklara bakmasını sağlamıştır. Bu nedenle dedelerimize borçluyuz, o da anne babalarına vb.
Bu borç, hayatta başarılı olmakla, kişinin ailesine ve dolayısıyla atalarına ün ve şan getirerek ödenir. Atalarımız öldükten sonra bile bizi, bizim iyiliğimiz için endişelenen ölü ruhlar olarak görüyorlar. Beklentileri olmasa da, onların adına hayırlar yapılabilir ve onlar sayesinde biz bu olduğumuz için onları sevgiyle anabiliriz.
Bu iki hafta boyunca insanlar akıllarında ataları olan küçük fedakarlıklar yaparlar. Açlara yiyecek bağışlar, acıyı dindirmek için dua eder, muhtaçlara yardım teklif eder, çevreyi korumak için bir şeyler yapar veya toplum hizmetinde bir zaman ayırırlar. Bu atalara tapınma eylemi tamamen inanca dayalıdır (buna shraddha' Hintçe) ve manevi bir bağlantı ve sadece bir Hindu ritüeli olmanın ötesine geçer.
Yıllık ata ibadetine 'Shraadh' denir ve bu sırada kişinin aile soyunun gururunu hatırlamak, kabul etmek ve sürdürmek için eylemler gerçekleştirmesi gerekir. Eğer bir ata şimdi vefat etmişse, o zaman ölen kişinin ruhunun kurtuluş (veya moksha) almasına ve huzur içinde yatmasına izin vermek amacıyla bir oğul veya bir çocuk tarafından 'pind' veya adak sunulmalıdır. Bu, Falgu nehri kıyısındaki Gaya, Bihar'da yapılır.
Yıllık 15 günlük ata ibadeti bize soyumuzu ve ona karşı görevlerimizi hatırlatır. Bilgili filozoflar, hem iç hem de dış dünyamızda hissettiğimiz kaos ve kaygı halinin, atalarla olan bocalayan ilişkilerden kaynaklandığına inanırlar. Böylece tapınma onları çağırır ve karşılığında bize rehberlik, koruma ve cesaret vermeye devam ederler. Bu deneyim, varlıkları hakkında pek bir şey bilmememize rağmen, atalarımızın anılarıyla duygusal ve ruhsal olarak yeniden bağlantı kurma fırsatı sunar. Bu bağlantı güçlü bir şekilde yankılanıyor olabilir ve fiziksel varoluşla sınırlı olmayan yollarla korunmada onların varlığını hissedebiliriz.
***
